بسیاری از طراحان شهری از حذف یا به حداقل رسیدن تعداد خودروهای شخصی در شهرها استقبال می‌کنند اما چه چیزی جایگزین آن‌ها خواهد بود؟

محققان دانشگاه پلی‌تکنیک لوزان (EPFL) ایده شهرهای بدون ماشین را بررسی کردند و ژنو را به‌عنوان نمونه موردی تحقیق در نظر گرفتند. طبق نتایج آن‌ها، پیاده راه های مدل Jetson نه‌ تنها می‌تواند جایگزین خودروهای شخصی در آینده شهرها باشد بلکه هرکدام از آن‌ها در هر ساعت توانایی جابجایی ۷۰۰۰ عابر را دارد که نسبت به مصرف انرژی اتوبوس‌ها هم به‌صرفه‌تر است.

اگرچه پیاده راه‌ها و پیاده‌روهای متحرک و نوآوری ‌های شبه به این، ایده‌ای دوراندیشانه به نظر می‌رسد اما در واقعیت از سال ۱۸۹۳ مورد استفاده قرار گرفته‌اند. اولین نمونه این گزینه حمل و نقل در سال ۱۸۹۳ در نمایشگاه شیکاگوی جهانی کلمبیا و به دنبال آن در نمایشگاه جهانی پاریس در سال ۱۹۰۰ مورد استفاده گردید. از آن زمان ایده آن در کارهای علمی تخیلی ایزاک آسیموف، رابرت هاینلاین و اچ جی ولز پدیدار شد. و گاهی اوقات توسط متفکران شهری به‌عنوان جایگزینی برای خودروهای متداول و سیستم حمل و نقل عمومی معرفی گردید.

غیر از این موارد پیاده راه ‌های متحرک تاکنون مورد استفاده قرار نگرفته‌اند. سیستم‌های محدودی در فرودگاه‌های بزرگ و نمایشگاه‌ها وجود دارند اما تقریباً در فضای بیرون هیچ موردی وجود ندارد و هیچ‌کدام از آن‌ها به‌عنوان سیستمی در مقیاس بزرگ برای جابجایی مردم مورد استفاده قرار نگرفته‌اند .

مطالعات EPFL با این فرضیات آغاز شدند که در شهرهای امروزی یک گسست رادیکال وجود دارد. در مدل ریاضیاتی و مبتنی بر شهر مدرن ژنو این محققان، هیچ خودرو شخصی در این شهر وجود ندارد و کلیه وسایل نقلیه به‌جز پیاده راه‌ های متحرک، به شکل اتوبوس، مترو، تاکسی، دوچرخه، خودروهای کابلی یا خودروهای اشتراکی است.

محققان علاوه بر ایده پیاده راه‌ متحرک، به فناوری‌های متعدد دیگری نیز توجه داشتند، اما همگی بر این مبنا بودند که پیاده راه ‌ها را شتابدهی کنند، به‌طوری‌که مسافران از زمان سوار شدن تا انتهای گردش، با سرعت ۱۵ کیلومتر بر ساعت، یعنی متوسط سرعت موتورسیکلت‌ها در شهر در ساعت شلوغی، حرکت کنند. این مسیرها به‌طور شبکه‌ای به هم متصل می‌شوند تا عابران بتوانند از یک مسیر به مسیر دیگر قدم بگذارند و یا به‌طور بدون توقف بر شاهراه‌های دارای ارتفاع به حرکت ادامه دهند.

با مطالعه چگونگی سفر روزانه مردم در راه‌های درجه اول، دوم و سوم، محققان دریافتند که این مسیرها چگونه با سایر روش‌های جابجایی انبوه رقابت خواهند کرد و همچنین میزان مصرف انرژی و محدودیت‌های عملکردی و مالی را بررسی کردند. همچنین سرعت، شتاب و طول و پهنای پیاده راه ‌ها و تقاطع‌ها و نقاط ورود و خروج را مدنظر قرار دادند.

آن‌ها نتیجه گرفتند که مؤثرترین شکل پیاده راه‌ های متحرک برای آینده شهر، به‌صورت یک جاده حلقوی کوچک به دور یک مرکز شهری بدون ماشین است. سپس شبکه با ۳۲ کیلومتر مسیر سطح اول رو به بیرون گسترش می‌یابد که دارای ۴۷ مسیر ارتباطی مختلف با ۱۰ دروازه خواهد بود. در طول این‌ مسیرها ۳۷ تقاطع وجود دارد که به شاهراه‌ پیاده راه‌ ها متصل می‌شوند و از پل‌ها و زیرگذرها برای جلوگیری از ترافیک محلی استفاده خواهد شد.

محققان EPFL می‌گویند استفاده از این ایده فضای کمتری را نسبت به خودروها اشغال خواهد کرد زیرا پهنای آن‌ها فقط ۲/۱ متر است درحالی‌که عرض خیابان‌ها ۵/۲ تا ۵/۳ متر است. این بدان معنا است که فضا برای پیاده راه ‌ها در دو جهت و همچنین سایر وسایل نقلیه وجود خواهد داشت. ظرفیت چنین سیستمی ۷۰۰۰ عابر در ساعت برای هر پیاده راه است درحالی‌که ظرفیت خیابان‌ها ۷۵۰ تا ۱۸۰۰ وسیله نقلیه می‌باشد.

پیاده راه‌ متحرک نسبت به اتوبوس‌ انرژی کمتری نیز مصرف می‌کنند و به خاطر برقی بودن میزان کمتری گازهای گلخانه‌ای انتشار خواهد یافت. درنتیجه این نوآوری در حمل و نقل شهری موجب بهبود کیفیت هوای مرکز شهر آینده خواهد شد. متأسفانه گروه تحقیقاتی عنوان‌ کرد که ساخت این مسیرها بسیار گران‌قیمت و معادل هزینه ساخت تراموا خواهد بود. اگرچه امید دارند که در صورت ساخت در مقیاس وسیع، هزینه‌ها کاهش یابد.

میشل بیرلر مدیر آزمایشگاه حمل و نقل و جابجایی می‌گوید: “راهکار ما حاضر و آماده به استفاده نیست. اما این مطالعات ثابت کردند که این ایده معتبر است و شهری بدون ماشین با محوریت پیاده‌روها، قابل تصور خواهد بود. این شروعی مؤثر برای طراحان شهری، برای امکان‌سنجی شتابدهی به طرح پیاده راه ‌های متحرک خواهد بود.” ...

تازه های ترافیکی