تعریف عامیانه ترافیک :
توقف خودروهایی که در مسیری طولانی ایستاده اند و هیچ کاری از دستشان بر نمی آید. حالا عامل توقف چیست ؟

اما هرروز که در سطح شهر در ترافیک قرارمی گیریم موفق به ارزیابی جدیدی از این معضل اجتماعی می شویم .
ترافیک به خاطر کم عرض بودن خیابان ، طولانی بودن زمان چراغ راهنمایی ، تخریب بخشی از خیابان توسط دستگاههای مختلف ، کمبود روشنایی و ... اما بسیاری از مواقع ترافیک توسط چیزها یا کسانی برایمان ایجاد می شود که شاید در ذهن مان به عنوان ترافیک ساز نقشی ندارند

یکی از این عوامل آدم ها هستند .

ترافیک آدم های پیاده را می گوییم ، یعنی عابرین محترم . 

همان طور که پیاده راه می روند ، با هر قدم که بر می دارند ، باعث توقف خودرویی می شوند . کسانی که مسیرشان را سریع تراز خودروها طی می کنند . ماشین ها هم به سختی می خواهند همین کار را کنند. اما این جاست که در گزارش ها می شنویم : در خیابان شاهدترافیکی سنگین ولی روان هستیم . 
اما در شهرمان خیابان هایی داریم که در مناطق مرکزی و تجاری شهر قراردارند . این خیابان ها با همه خیابان های شهر فرق دارند. این جا همه در حال دویدن هستند . انگار یک فیلم را دو سه برابر تند کرده اند . یک شتاب فراگیر ، شامل همه ، پیر و جوان ، زن و مرد ، پیاده و سواره ، اما تقریبا اینجا عابرین تندتر ار خودروها در حرکتند . چون راحت تر می توانند از لابه لای هر وسیله ای عبور کنند .
این جا برای هر سواره ای این توهم  ایجاد می شود که در خیابان است یا پیاده رو ؟ 
اگر این مکان خیابان است و محل اتومبیل پس این همه عابر میان وسایل نقلیه چه می کنند و اگر پیاده رو است پس وجود اتومبیل ها مفهومش چیست ؟ 
در این خیابان ها هر لحظه که دنده اتومبیل را عوض می کنید تا حرکت کنید ، نمی دانید باید رفت یا برای چندین بار توقف کرد تا یکی دو نفر عبور کنند و آنگاه ایستادن بسیاری از خودروهای دیگر و ... باز هم ترافیک سنگین . حالا فکر می کنید وجود چنین ترافیکی بر چه اساسی است ؟ همه اما بارها در چنین شرایطی در هر دو وجه قضیه قرار نگرفته ایم . چه به عنوان راننده یا مسافر یک خودرو که عابرین به آن اجازه عبور را نمی دهد و چه به عنوان عابر پیاده که حق تردد رابا عبور بی نظم خود از خودرو ها گرفته و باعث ایجاد ترافیک شده است . 
وقتی برایمان خط عابر پیاده بی مفهوم ترین اجزای اجرای قانون و حفظ سلامتی مان است ، دیگر چه انتظاری داریم که حرمت اجتماعی و علامت جسمی مان توسط دیگران حفظ شود ؟ 
جالب است در چنین مواقعی اگر اتفاقی برای یک عابر بیفتد ، هیچ قانونی برای حریم او وجود ندارد و حتما راننده خودرویی که طرف دیگر قضیه است مقصر است بله می دانم احتیاط، نخستین شرط رانندگی است ولی وجود این شرط آن هم فقط برای راننده کافی نیست. چرا عابرین نباید شروطی را برای تحقق مقررات قائل شوند؟ عابرین چه در مراکز شلوغ و چه در بزرگراههای خلوت عامل بروز تصادف و ایجاد ترافیک هستند . آنها با تردد بی نظم خود جز اختلال در رفت و آمد روان و ایجاد ترافیک هیچ نفعی نمی برند . شاید در مسیری ، عابرین پیاده زودتر به انجام امورشان برسند، اما حتما در ساعات بعدی ، خودشان از سواران خودرویی هستند که در ترافیک حاصل از عبور متلاطم عابرین قرار گرفته اند و آن موقع با انتقاد از عبور متلاطم عابرین قرار گرفته اند و آن موقع با انتقاد از کار این عابرین ، لحظات قبلی خودرا ازیاد می برند. 
آیا به خود می گویید: چون اینان که سوار اتومبیل هستند و راحت نشسته اند تا به موقع به کارهایشان برسند ، بنابراین من که پیاده هستم ، حق دارم هرگونه می خواهم حرکت کنم . چرا که مانند مسافرین از امکانات رفاهی مثل قرار گرفتن در اتومبیل بهره ای ندارم و با دو پای پیاده ام باید به اندازه آنها از موقعیت استفاده کنم . پس حق رانندگان و مسافرین این خودروها  چه می تواند باشد ؟ آنها به جرم سواره بودن باید در ترافیکی که پیاده ها ساخته اند مجازات شوند ؟ 
یک بار دیگر به خاطر حفظ رفاه ، سلامت ، امنیت و شخصیت خودمان از خود بخواهیم شهروندی باشیم قانونمند . در هر شرایطی و با هر مکاناتی